Ongeveer alles wat naar een archiefdienst wordt overgebracht dient ooit openbaar gemaakt te worden. Dat wil zeggen: ieder nieuwsgierig mens dient de kans te krijgen om kennis te nemen van informatie die in een openbare archiefinstelling wordt opgeslagen. De moderne onderzoeker is ongeduldig en veeleisend en heeft de gewenste informatie liever gisteren dan morgen op zijn tafel. Enkele wetten zitten deze consument echter dwars. De schenker of inbewaringgever van archieven of collecties kan bij de overdracht van materiaal naar een archiefdienst beperkende openbaarheidsbepalingen laten vastleggen die de driften van geïnteresseerden parten kunnen spelen. En wetten als de Archiefwet en de Wet Bescherming Persoonsgegevens (WBP) tomen de mogelijkheid in om al te snel allerlei persoonlijke informatie van (meestal) nog levende personen boven water te krijgen. En zelfs na het overlijden van betrokkenen kan aan de hand van wettelijke bepalingen de dodenrust nog enige tijd gehandhaafd blijven.
Op bijgaande foto’s uit 1999, met dr. Pieter van Wissing, prof. dr. Frank Keverling Buisman en schrijver dezes is het plechtige moment te zien waarop van een archiefstuk van een medewerker van de provincie Gelderland na een verplicht gesloten periode van 10 jaar de zegels van het pakpapier worden verbroken, opdat eerst dan kennis kan worden genomen van de geheime feiten, inzichten en roddels van de schenker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten