En dan loop je door een tamelijk onbeduidend smal straatje, passeert een van de vele zonnenbrillenkraampjes van een zenuwachtig ogende Afrikaan en vervolgens een rommelige scooterparking en dan kom je plotseling aan op een ook al onbeduidend pleintje met aan de oostzijde één van de vele Florentijnse kerken. Deze kerk, gewijd aan St. Marco, is van binnen een lust voor het oog. Totdat je ineens stuit op een altaar met glazen onderbouw, want daarin wacht je de heilige Antonino Pierozzi (1389-1459) op. Deze schriftgeleerde, aartsbisschop van Florence en beschermheilige van Moncalvo, nabij Turijn, is ooit gebalsemd waardoor hij weliswaar uitgedroogd, ingeklonken, versteend en verkleurd uit zijn oorspronkelijke grafstede in 1559 is opgegraven, en door zijn ‘incorruptible’ staat opnieuw is aangekleed en als een soort sneeuwwitje in een glazen bak is neergelegd zodat een ieder hem nog hedentendage kan aanschouwen. Laten we eerlijk zijn, de man ziet er niet uit, maar het kan nog veel erger. Op internet zijn er tal van websites die een inkijk geven in de glazen doodskisten van heiligen, martelaren en lokale lievelingen die veelal met behulp van een subtiel geplaatste verlichting aan den volke getoond worden. Soms zijn de gezichten wit als was en lijkt men de ogen amper gesloten te hebben. In andere gevallen kan men gerust spreken van genante toestanden, die ik hier niet nader hoef te omschrijven.
Duidelijk is wel, dat men niet ongestraft zomaar lichamen kan tonen die aan buitenlicht, lampen en lucht bloot staan. De wetgeving, met name in Italië, biedt voldoende ruimte tot exploitatie van geheiligden. In de Nederlanden is dat bepaald anders geregeld. Want wie kent bv. niet het grafmonument van Willem van Oranje in de Nieuwe Kerk te Delft. Een verbeelding van een dood lichaam op bed in marmer, samen met zijn hond aan het voeteneind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten